Finmecchanica przebudowuje swą strukturę i zmienia nazwę na Leonardo. Część lotnicza odtąd działa pod nazwą Leonardo Aircraft. Więcej informacji tutaj

Ostatnią wielką fuzją we włoskim przemyśle lotniczym było połączenie w 2002 roku Alenii z Aeronauticą, które stały się właścicielami czteronarodowego myśliwca Eurofighter. Ten projekt oraz turbośmigłowy taktyczny samolot transportowy C-27J - to przykłady największej współpracy przemysłowej w historii Europy. Po nich nastąpiły kolejne udziały już w cywilnych programach takich jak Airbus A321, A340, A380 a ostatnio w opartym o najnowsze technologie projekcie Boeing 787.

Aeritalia, już po opuszczeniu grupy przez Fiata, jako spółka publiczna przystąpiła do realizacji kolejnych poważnych programów takich jak ATR 42 (współpracy z francuską firmą Aerospatiale - obecnie koncern EADS) czy AMX (z Aermacchi i brazylijskim Embraerem).

W połowie lat pięćdziesiątych nastąpił nowy okres rozkwitu włoskiego przemysłu lotniczego. Wieloletnie doświadczenia włoskich inżynierów zaowocowały między innymi projektem lekkiego myśliwca taktycznego Fiat G.91, produkowanego licencyjnie także w Niemczech. Inny udany odrzutowiec – Macchi MB.326 był z kolei także produkowany w RPA, Australii i Brazylii. Inna włoska spółka Aerfer zbudowała samolot Sagittaria II, pierwszą włoską maszynę, która przekroczyła barierę dźwięku. Był to jednak moment, gdy era rozdrobnionych przedsiębiorstw zajmujących się projektowaniem i tworzeniem samolotów zmierzała ku rychłemu końcowi. Zmiany wymuszał nie tylko rynek, ale także rosnące koszty badań. Coraz bardziej skomplikowane projekty wymagały coraz większego zaplecza naukowego i finansowego. Zaczęły więc powstawać konsorcja. Pierwszym przykładem takiego działania był koordynowany przez Fiata udział trzech włoskich firm lotniczych (i dziesiątek ich dostawców) w programie budowy myśliwca F-104G Starfighter - maszyny, która dwukrotnie przekroczyła prędkość dźwięku.

Od połowy lat trzydziestych XX wieku rząd postawił na politykę decentralizacji, dzięki której spółki mające najsilniejszą pozycję na rynku zaczęły otwierać filie na terenach, na których do tej pory nie było przemysłu lotniczego, takich jak Foigno i Benevento. Tam właśnie Macchi stworzył odpowiednio Aeronautica Umbra i Aeronautica Sannita. Nastał także okres przejęć. Słabsze spółki stały się zależne od potentatów. W tym czasie Fiat przejął działy lotnicze w Marina di Pisa i Cameri (Novara), zmieniając ich nazwy odpowiednio na CMASA i CANSA. Natomiast Romeo sprzedał swoje spółki mediolańskiej firmie Breda i kontynuował działalność pod nową nazwą IMAM. W 1935 roku rozpoczał się kolejny etap rozwoju włoskiego przemysłu lotniczego. W konsekwencji branża zatrudniała już blisko 150 tysięcy osób. W tym czasie powstały jedne z najsłynniejszych włoskich samolotów, od CR.42 stworzonego przez Fiata po C.200, 202 i 205 zaprojektowane w fabrykach Macchiego.

W 1923 roku nastąpiło uniezależnienie lotnictwa od reszty sił zbrojnych, zaś dwa lata później powstało ministerstwo do spraw awiacji. To była era rozpoczęcia lotów komunikacyjnych do Brazylii i Stanów Zjednoczonych, a więc czas zdobywania nowych rynków i promocji włoskiego eksportu. Włoski przemysł lotniczy zaczął się w tym czasie specjalizować w różnych typach samolotów: w Turynie zaczęły powstawać myśliwce i samoloty przeznaczone do walki w dzień, projektowane przez Celestino Rosatellego, Varesa stała się regionem produkcji maszyn patrolowych i bojowych hydroplanów, a Neapol specjalizował się w samolotach patrolujących powietrze i ziemię.

W 1915 roku włoska marynarka wojenna zleciła Nieuport-Macchi skopiowanie Lohnera, austriackiego hydroplanu, na podstawie zdobytych przez wojsko szczątków maszyny. W ten sposób firma rozpoczęła samodzielne projektowanie samolotów od podstaw. Równolegle przemysł lotniczy zaczął rozwijać się w Turynie, w którym funkcjonowała politechnika kształcąca kadry inżynierskie oraz działały jednostki lotnictwa wojskowego. Już w 1909 roku swój dziewiczy lot odbył Faccioli No 1, pierwszy całkowicie włoski samolot. W czasie I wojny światowej Fiat, aby zrealizować zamówienia składane przez armię, stworzył specjalną spółkę SIA, która zaczęła się specjalizować się w produkcji samolotów.